Τους βλέπω και τους δέκα με τα μάτια της ψυχής μου, έναν-έναν χωριστα να κατεβαίνουν τα δρομάκια του χωριού και με χαρά μεγάλη να γεμίζουν τα τραπεζάκια του μαγαζιού στην πλατεία του Βασσαρά. Άλλοι να πέζουν πρέφα και πινάκλι, άλλοι ν’ απολαμβάνουν τον καφέ ή το παγωτό τους κι’ άλλοι το ουζάκι ή το παραδοσιακό κρασάκι τους.
Ανοίγω όμως τα μάτια μου, και βλέπω ότι, ήταν μόνο ένα όνειρο, ένα όνειρο απατηλό, ένα όνειρο φανταστικό, ένα όνειρο νοσταλγικό.
Κοιτάζω προς τον ουρανό και αρνούμαι ν’ αποδεχτώ την πραγματικότητα. Το μυαλό μου μοιάζει με φωτογραφική μηχανή, που ξαφνικά κόλησε το κουμπάκι της και κλικ, κλικ, κλικ, φωτογραφίζει συνεχώς τις όμορφες στιγμές. Γέλια, δάκρυα, γκρίνιες, φωνές, αγκαλιές, υπερηφάνεια, μα και…αγάπη.
Προσκλητήριο γυρισμού.
Νικόλαος Νικολέτος απών
Νικόλαος Γ. Κουφός απών
Νικόλαος Α. Κουφός απών
Νικόλαος Φλώρος απών
Νικόλαος Χριστάκης απών
Πάνος Λούμος απών
Παρασκευάς Μιχαήλ απών
Ντένης Σπυρόπουλος απών
Ιωάννης Π. Κατσιαφούρος απών
Λεωνίδας Γρ. Παππάς.
΄Ισως να είσαστε όλοι απόντες, αλλά τίποτα δεν μπορεί να σας πάρει από την σκέξη μας και την καρδιά μας.
