Προτού φτάσομε στο χωριό, διασχίζομε τον κάμπο που έχει ωοειδές σχήμα και είναι καταπράσινος και κάποτε ήταν γεμάτος απο αμπέλια, ελιές, μουριές, συκιές, όπως και μερικές αχλαδιές, καρυδιές κι`αμυγδαλιές. Χρησίμευε για την καλιέργεια δημητριακών καρπών, όπως σιτάρι, κριθάρι, αραποσίτια, βήκο, αλλα και κηπευτικών, όπως πατάτες, ντομάτες, φασόλια, κολοκύθια και διάφορα αλλα. Στο νοτιοδυτικό μέρος λοιπόν του κάμπου αυτου και κάτω σχεδόν απο το εξωκλήσι της Σωτήρος, βρίσκεται η Καταβόθρα.
Καταβόθρα, όπως λέγει και η ίδια λέξη, δεν σημαίνει τίποτ`αλλο, παρά ενα μέρος ή κάτι που καταπίνει τα πάντα.Η Καταβόθρα λοιπόν ειναι μια μεγάλη τρύπα που απορροφούσε τα νερά του κάμπου όλου. Επειδή ο κάμπος, ειναι ενα μικρό λεκανοπέδιο, περικλείεται απο μικρά βουναλάκια και δεν έχει καμία διέξοδο παρά το νοτιοδυτικό μέρος τοθ χωριού. Ετσι κάθε φορά που έβρεχε, τα νερά εμαζεύοντο στο σημείο αυτό και εσχημάτιζαν μια απέραντη λίμνη. Την λίμνη αυτή λοιπόν οι Βασσαραίοι παλαιότερα που έβρεχε πιο τακτικά, ην έβλεπαν πιο τακτικά και για αρκετές ημέρες. Τώρα όμως, που τα νερά είναι σπανιότερα, σπανιότερο είναι και το φαινόμενο εκείνο.
Λέγεται δε ότι, ο γερο Χρήστος Σταυριανός, που ήταν ευφυής άνθρωπος, συγκέντρωσε μερικούς ακόμα συγχωριανούς και καθάρισαν τα βούρλα, τα σπάρτα, τα ξύλα και ότι άλλο ήταν μαζεμένο εκεί, άνοιξαν την τρύπα ακόμα μεγαλύτερη κι`ετσι τα νερά έφευγαν πολύ πιο γρηγορότερα. Μ’αυτή του την ενέργεια, ναι μεν μας εστέρησε την φαντασμαγορική εκείνη άποψη της λιμνοθάλασσας, προσέφερε όμως μεγάλη εκδούλευση στο τόπον απαλλάξας τα γύρω χωράφια και αμπέλια απο το λίμνιασμα και γενικά απο την καταστροφή της σοδειάς των διαφόρων προϊόντων. Και ακόμα η παράδοση μας λέγει ότι, τα νερά της Καταβόθρας έβγαιναν στο ποτάμι της Κελεφίνας, κοντά στο χωριό του Τσούνι, λίγο πιο πάνω απο τη γέφυρα και ότι πολλές φορές, διάφορα γεωργικά εργαλεία όπως λαιμαριές, ζυγούς και άλλα που είχαν παρασύρει οι βροχές απο τον κάμπο, είχαν βγεί στην Κελεφίνα.